Dansen op een vulkaan

Mt Talinis is de één na hoogste vulkaan van het eiland Negros. Als echte geograaf natuurlijk erg de moeite waard om die te beklimmen. Na wat zoekwerk op internet bleek het inderdaad mogelijk om met een gids de berg te beklimmen.

Het beklimmen van de berg kwam te sprake toen we met een busje van de gemeente de ecosan toiletten gingen bezoeken. De Chauffeur Dodo had al jaren het plan om Mt. Talinis te beklimmen maar hij kon nooit een metgezel of de financiën vinden. Ook ik had al gezien dat er twee vulkanen op het eiland zijn en zou dolgraag één beklimmen. Eén en één is twee en zo hadden we het plan gesmeden om in het weekend de vulkaan te beklimmen. Dodo zou een brommertje en de gids regelen en ik zou die gids betalen.

Om 4 uur in de ochtend vertrokken we naar de voet van de vulkaan, zo’n 2,5 uur brommeren vanaf Bayawan. De vulkaan was al van veraf te zien. Met bijna 2000 meter boven zeeniveau een kolos met twee pieken.

De klim van Mt Talinis bestaat uit twee etappes. Het eerste rustpunt was bij een oude krater die nu te herkennen is aan een ondiep meertje. Mt Talinis is al honderden jaren niet meer actief dus het kratermeer was al bijna helemaal gevuld met sedimenten en plantenresten. De wildernis om het meertje heen was een prachtig schouwspel maar die zelfde wildernis was wel de route naar de top van de vulkaan. Wat een helse tocht. Over omgevallen bomen of tussen wortels van andere bomen door. Langs meters diepe afgronden of op kruipend door de kleinste gaatjes. Alles moest uit de kast om de top te bereiken. De backpack met tent, eten en zo’n vier liter water was een extra moeilijheid. Maar op de rand van de grootste krater was het uitzicht werkelijk prachtig.

Het zwaarste gedeelte van de tocht was vanaf de rand van de krater naar het dieper gelegen krater meer. Meer glijdend en vallend dan lopend hebben we het toch gehaald. Om drie uur waren we op de plek van bestemming, slechts een paar uurtjes voor de duisternis in zou invallenl. Gelukkig waren er honderden vuurvliegjes en duizenden sterren om ons toch nog van licht te voorzien.

Met elke 100 meter dat je van zeeniveau stijgt daalt de temperatuur 0,6 graden, zo luidt de vuistregel. De vulkaan is bijna 2000 meter hoog dus is het al een slordige 12 graden kouder dan in Bayawan aan de kust. Heerlijk overdag maar de nacht was echt vreselijk koud. Dodo had nog nooit zo’n kou meegemaakt. Toen ik om 5 uur mijn tent uit kroop was de bewolking diep gezakt in de krater en was de rand niet eens te zien. Tijd voor een ochtenddansje was er nog maar net want bij het eerste ochtendlicht vertrokken we weer. Door de wolken heen naar de rand en vanaf daar weer glijdend en rollend naar beneden.

Voor ik het wist waren we weer terug bij de brommer. Net als mijn kleren en mijn backpack was ik helemaal kapot. De beklimming van Mt Talinis: geen aanrader voor ongetrainde mensen. Voor de mensen die dat wel zijn en die een tikkeltje gestoord zijn vormt het echter een onvergetelijke ervaring. Volgende halte: Mt Pinatubo.

Jelte

Lees meer...

Let’s talk about shit

Op het platteland van Negros leeft men van de landbouw; suiker, rijst en maïs. De meeste mensen hebben geen wc op hun erf, ze doen hun behoeftes gewoon ergens buiten. Dit leidt tot grondwaterverontreiniging, drinkwaterverontreiniging en zo ook tot ziektes. De Duitse ontwikkelingsorganisatie GTZ heeft een droog toilet ontworpen dat geen spoelwater nodig heeft en dat de mensen zelfs mest oplevert dat ze kunnen gebruiken op hun land.

Vandaag zijn we meegeweest met het monitoren van deze ‘Ecosan’ toiletten. Het systeem is heel simpel. Het toilet is gebouwd op een verhoging. Onder het toilet bevindt zich een opslagruimte waarin urine en poep in aparte containers opgeslagen worden.De urine kan gemengd worden met water en direct gebruikt worden als mest. De poep wordt (na ieder toiletbezoek) bedekt met as om stank te voorkomen. Nadat het een jaar heeft liggen uitdrogen heb je goede mest.

Misschien klinkt het heel vies, maar wij zijn heel enthousiast over het systeem. Ten eerste hebben mensen voor het eerst een toilet tot hun beschikking. Ten tweede gebruikt het systeem geen water voor doorspoelen (in tegenstelling tot de 40L drinkwater die wij per persoon per dag door de wc spoelen). Ten derde worden alle gevaarlijke stoffen uit de ontlasting automatisch verwijderd en alle waardevolle voedingsstoffen hergebruikt. Ook stinkt het systeem niet en we hebben nog nooit bloemen zo mooi zien bloeien als in de buurt van deze toiletten!

Het lijkt dus allemaal geweldig. De komende weken gaan we eens kijken of er toch nadelen aan dit systeem zitten en wat de gebruikers er zelf van vinden. Maar nu gaan we eerst snorkelen!

Lees meer...

Op de Filippijnen
Het bezoek aan Bangkok zit erop en inmiddels zitten we al een paar dagen op de Filippijnen. De eerste dagen hebben we oude bekenden van Maria opgezocht in het hotel waar we drie jaar geleden ook hebben overnacht. Gisteren zijn we aangekomen in het stadje van onze eerste case study naar ecologische santiatie. We zitten op het eiland Negros in het stadje Bayawan.

Het is fijn om weer terug te zijn op de Filippijnen. Bij aankomst werden we al warm onthaald door de douane van het land. Waar elke douane waar ook ter wereld uiterste ernst verwacht maakt de Filippijnse douane er een grapje van. “are you two on honeymoon? No? Not married yet? Why not?” vroeg de beste man terwijl onopgemerkt door hem de ventilator ons immigratie document voor zijn neus weg blies. Niets lijkt hier iets uit te maken. Don’t worry, be happy!

Toch hebben de mensen hier best veel worries. De armoede is veel erger dan in Thailand. Op straat bedelen veel kinderen en hangen veel mannen rond om wat te verkopen. Veel mensen zien er onverzorgd uit. En er zijn veel mensen. Heel veel. Vooral kinderen. De straten en parken zijn vol van rond rennende en spelende kinderen. Soms in een kluitje ons achtervolgend geven ze het straatbeeld een vrolijk aangezicht. Het groot aantal kinderen is een typisch aspect van een ontwikkelingsland.

Het feit dat het land extreem katholiek is is naar onze mening ook een belangrijke factor voor het hoge geboortecijfer. De gemiddelde leeftijd op de Filippijnen is 22 jaar waar dat in Nederland liefst 40 is.

Het is warm. Dit jaar is het El Nino, een klimatologische abnormaalheid dat eens in de zoveel jaar voorkomt. Het bezorgt de Filippijnen veel droogte en dus ook veel warmte. Er schijnen in delen van het noorden van het land al mislukte oogsten te zijn door de droogte. Gevreest wordt voor hoge voedselprijzen en voedseltekorten. Voor uitleg wat El Nino is en hoe het werkt, klik hier.

De mensen zijn ontzettend vriendelijk op de Filippijnen. Vandaag zijn we begonnen aan ons onderzoek naar ecologische sanitatiesystemen op de filippijnen. Een Nederlander die werkt voor een Duitse ontwikkelingsorganisatie heeft ons geïntroduceerd bij de gemeente van Bayawan. Ze zijn vereerd met ons bezoek en willen van alles voor ons doen. We kunnen met recht spreken van een warm onthaal. Ondanks dat we al drie keer een stroomstoring hebben meegemaakt in 24 uur en we al op kakkerlakjacht moesten in de douche vinden we het heerlijk om hier te zijn. Later zullen we berichten over wat ecologische sanitatie precies is.

Lees meer...