San Fernando City

Sinds 6 april wonen Jelte en ik in huis bij John Anthony in San Fernando City. John is een praatgrage kerel met veel geld en vriendinnen. Hij is 39 jaar en werkt bij de milieupolitie. Nu woont hij tijdelijk alleen (met 8 honden), omdat zijn vrouw al een paar jaar in Dubai werkt en zijn kinderen een maand bij opa en oma logeren.

Genoeg lege kamers dus, om ons en een Fransman onderdak te bieden. Voor 1 euro per dag geeft hij ons niet alleen een bed, maar kookt hij ook nog voor ons! En we wonen aan zee J

De eerste avond was erg gezellig. We aten rijst met varkensvlees, en vis in kokosmelk. Na het eten kregen we veel bier en balut; een gekookt ei met kuiken erin. Hierna gingen we naar een feest, dat de wake van de overleden buurman bleek te zijn. Met een groep van zo’n 50 mensen zaten we bier te drinken naast het lijk van de buurman in een kist. Filippinos bezorgen een overledene de laatste eer door hem een week lang allemaal gezellige avondjes met vrienden en familie aan te bieden. Heel apart. De wake was heel gezellig en hier aten we puppy.

De dagen erna waren minder leuk. Jelte en ik wisselden elkaar constant af op de wc. En als we niet op de wc zaten, lagen we ziek op bed. Ook hadden we veel moeite met eten en zijn we allebei behoorlijk afgevallen. John voelde zich heel erg schuldig en bleef ons maar verzorgen.

Deze week gaat het gelukkig weer beter. Jelte en ik zitten elke dag op het Provinciehuis te werken. We hebben ons eigen bureau gekregen in het Office of the Provincial Agriculturist. Jelte heeft er een dagtaak aan om alle proefwerken die binnenstromen na te kijken. Ik ben druk met veldwerk en aan mn scriptie schrijven. Hier in San Fernando hebben ze ecosan geintroduceerd in de stad; alle poep en plas van 1 woonwijk wordt door de gemeente verzameld en hergebruikt. Het is een ontwikkelingsland, dus hier moet natuurlijk weer van alles misgaan, heel interessant allemaal..

Maar het is nu zeven uur en de oesters zijn bijna klaar, dus ik ga eens naar beneden :D

Groetjes aan Nederland!

Jelte en Maria

Lees meer...

Manila

Daar zit ik dan. In het centrum van de hoofdstad Manila. Een stad met 11 miljoen inwoners waarvan velen onder de armoede grens leven. Als ik uit het raam voor me kijk dan zie ik twee werelden. Kijk ik naar beneden dan zie ik het leven op de straat. Mensen hangen wat, slapen wat, bedelen wat. Venters proberen van alles te verkopen. Zonnebrillen, nep-rolexen, gitaren en biljartkeus. Zit hier al een paar uur naar buiten te staren maar heb nog geen enkele transactie bij wat voor venter dan ook gespot. Maar schijnbaar hebben de venters er wel vertrouwen in want we hoeven maar een stap buiten de deur te zetten en met hetzelfde enthousiasme als de vorige drie keer komt de gitaarman weer op ons af. “Nee sorry ook vandaag hoeven we geen gitaar”. Er rijden Jeepneys voorbij met het lawaai van een staaljager. Men wordt er niet wakker van.

Met een zekere regelmaat komt er een dikke, oude blanke man voorbij met aan zijn hand een jonge, knappe Filipina. Die vallen bij bosjes voor blanke mannen. Niet omdat die zo ontzettend veel leuker zijn dan de Filipijnse mannen maar natuurlijk om hun geld. Veel filipina’s proberen via zo’n knakker aan de armoede te ontsnappen. Het is een triest gezicht. Al die blanke kerels kunnen in hun land natuurlijk geen vrouw vinden. Niet zo gek ook, we hebben een paar van die oude kerels gesproken en ze zijn allemaal niet van de meest charmante lieden. Het zijn nogal van die zelfingenomen types die zomaar een half uur lullen zonder ook maar een vraag te stellen wat wij hier komen doen. Volgens mij zijn het ook nog allemaal alcoholisten. Maar generaliseren mag niet dus maken we vaak een praatje voordat ons vooroordeel weer wordt bevestigd.

Kijk ik naar boven dan zie ik de andere wereld. Ik zie hoge wolkenkrabbers, reclame van McDonalds en de Starbucks. Boven op die flat daar links wuiven palmbomen in de wind. Ik kan het hier vandaan niet zien maar ik verwacht dat er een mooi zwembadje tussen die palmbomen ligt verstopt. De shoppingmall waar we in twee dagen al drie keer zijn geweest is net niet zichtbaar vanaf hier. De armoede van de straat staat in schril contrast met de luxe en weelde binnen de mall. Alles wat je in Nederland kunt kopen kun je daar vinden. En alle viezigheid, stank en hitte die je hier benden op straat vindt, vind je niet binnen die mall. Daar glimt alles en ruikt het naar bloemetjes of lekker eten. De aircon verschaft een behagelijk klimaat en overal is gratis Wifi. De armoede en de rijdom in Manila liggen ontzettend dicht bij elkaar.

Kijk ik recht voor me uit dan zie ik nog een wereld. Op mijn laptopscherm zie ik tientallen proefwerken van mijn leerlingen in Lelystad die nog op mijn commentaar liggen te wachten. Er kruipt een mier over het scherm van mijn laptop en een kakkerlak over mijn teen. Ik ben duidelijk in een ontwikkelingsland. Genoeg geluld, maar weer aan de slag. Proefwerken nakijken!

Jelte

Lees meer...

Update 1 april.

Met ons gaat het goed! We hebben het veldwerk in Bayawan afgerond en zijn afgereisd naar Bohol. Bij deze een update van de laatste weken, vanuit een regenachtig Tagbilaran.

Het onderzoek.
Het onderzoek in Bayawan is goed verlopen. Na veel interviews en gesprekken met ecosantoilet-gebruikers, kunnen we stellen dat ecosan een goed sanitatie systeem is voor rurale gebieden waar water schaars is. Als het systeem geïntroduceerd wordt in een stedelijk gebied, of een gebied waar genoeg water is, gebruiken mensen het ecosan toilet niet meer. Dan geven ze de voorkeur aan een luxer systeem. Ook hebben we de werking van een biologische waterzuivering in Bayawan bestudeerd (helofytenfilter), dit systeem reinigt het afvalwater van 700 huishoudens, dat anders direct de zee in zou lopen. Waterzuivering is heel zeldzaam in de Filippijnen, slechts 1% van de 1500 steden hier heeft waterzuivering. Een biologische waterzuivering zou overal kunnen werken, het enige nadeel is dat het veel ruimte inneemt. En ook al is het een supergoedkoop systeem met weinig onderhoud en electriciteitsverbruik, het is nog altijd duurder dan de boel rechtstreeks in zee te lozen.

Camiguin
Vanuit Bayawan zijn we vertrokken naar Camiguin, dit is een klein eilandje met 8 vulkanen in het zuiden van de Filippijnen. Op de heenreis sprongen er regelmatig dolfijnen om de boot heen, heel mooi! (De terugreis was minder mooi, storm en de ferry had 9 uur vertraging, maar daar zullen we verder maar niet over uitwijden.)
Op Camiguin hebben we genoten van de watervallen, vulkanen en de hot springs. We hebben een bezoekje gebracht aan het vulkanisch instituut, dat alle rook en trillingen van de vulkanen nauwkeurig in de gaten houdt en registreert. Heel interessant om te zien hoe dat in de praktijk in zn werk gaat.
Ook hebben we een tijdje vertoefd in amusementshal ‘the lucky cockpit’. Hier worden elke zondagmiddag urenlang hanengevechten gehouden. Twee hanen krijgen mesjes aan de poten gebonden en worden opgehitst, zodat ze vechten en elkaar afmaken. Zo’n 200 mannen zetten dan geld in op de linker- of rechterhaan. De meeste gevechten zijn in 1 minuut al beslist, maar sommige gevechten duren wel tien minuten en doen wat denken aan dierenmishandeling. Na een half uurtje hebben we ‘the lucky cockpit’ dan ook maar weer verlaten.

Bohol
Op dit moment zijn we in Bohol, het eiland dat bekend staat om de ‘chocolate hills’. Gisteren zijn we op een huurbrommer door de stromende regen, over een bumpy road naar deze heuvels gereden. De heenreis ging nogal moeizaam, maar overal waar we voor de regen gingen schuilen, werden we als filmsterren onthaald en uitgebreid gefotografeerd. De chocolate hills zijn iets bijzonders, de foto's volgen nog.
Morgen vliegen we naar het noorden van de Filippijnen. In San Fernando City is dan het tweede sanitatie project dat we gaan bezoeken. Naast 200 ecosan toiletten hebben ze ook projecten op het gebied van afvalverwerking en recycling. We zullen zien!

Hartelijke groetjes vanuit de Filippijnen,
Jelte en Maria

Lees meer...