Dansen op een vulkaan

Mt Talinis is de één na hoogste vulkaan van het eiland Negros. Als echte geograaf natuurlijk erg de moeite waard om die te beklimmen. Na wat zoekwerk op internet bleek het inderdaad mogelijk om met een gids de berg te beklimmen.

Het beklimmen van de berg kwam te sprake toen we met een busje van de gemeente de ecosan toiletten gingen bezoeken. De Chauffeur Dodo had al jaren het plan om Mt. Talinis te beklimmen maar hij kon nooit een metgezel of de financiën vinden. Ook ik had al gezien dat er twee vulkanen op het eiland zijn en zou dolgraag één beklimmen. Eén en één is twee en zo hadden we het plan gesmeden om in het weekend de vulkaan te beklimmen. Dodo zou een brommertje en de gids regelen en ik zou die gids betalen.

Om 4 uur in de ochtend vertrokken we naar de voet van de vulkaan, zo’n 2,5 uur brommeren vanaf Bayawan. De vulkaan was al van veraf te zien. Met bijna 2000 meter boven zeeniveau een kolos met twee pieken.

De klim van Mt Talinis bestaat uit twee etappes. Het eerste rustpunt was bij een oude krater die nu te herkennen is aan een ondiep meertje. Mt Talinis is al honderden jaren niet meer actief dus het kratermeer was al bijna helemaal gevuld met sedimenten en plantenresten. De wildernis om het meertje heen was een prachtig schouwspel maar die zelfde wildernis was wel de route naar de top van de vulkaan. Wat een helse tocht. Over omgevallen bomen of tussen wortels van andere bomen door. Langs meters diepe afgronden of op kruipend door de kleinste gaatjes. Alles moest uit de kast om de top te bereiken. De backpack met tent, eten en zo’n vier liter water was een extra moeilijheid. Maar op de rand van de grootste krater was het uitzicht werkelijk prachtig.

Het zwaarste gedeelte van de tocht was vanaf de rand van de krater naar het dieper gelegen krater meer. Meer glijdend en vallend dan lopend hebben we het toch gehaald. Om drie uur waren we op de plek van bestemming, slechts een paar uurtjes voor de duisternis in zou invallenl. Gelukkig waren er honderden vuurvliegjes en duizenden sterren om ons toch nog van licht te voorzien.

Met elke 100 meter dat je van zeeniveau stijgt daalt de temperatuur 0,6 graden, zo luidt de vuistregel. De vulkaan is bijna 2000 meter hoog dus is het al een slordige 12 graden kouder dan in Bayawan aan de kust. Heerlijk overdag maar de nacht was echt vreselijk koud. Dodo had nog nooit zo’n kou meegemaakt. Toen ik om 5 uur mijn tent uit kroop was de bewolking diep gezakt in de krater en was de rand niet eens te zien. Tijd voor een ochtenddansje was er nog maar net want bij het eerste ochtendlicht vertrokken we weer. Door de wolken heen naar de rand en vanaf daar weer glijdend en rollend naar beneden.

Voor ik het wist waren we weer terug bij de brommer. Net als mijn kleren en mijn backpack was ik helemaal kapot. De beklimming van Mt Talinis: geen aanrader voor ongetrainde mensen. Voor de mensen die dat wel zijn en die een tikkeltje gestoord zijn vormt het echter een onvergetelijke ervaring. Volgende halte: Mt Pinatubo.

Jelte