Weer thuis!
Na een half jaar “on the road” zijn we weer terug in ons huis. Geen irritatie meer van het zoeken in je backpack naar iets dat altijd net aan de andere kant ligt van waar je begon. Geen gezeur meer met taxichauffeurs die van ons meer geld willen dan van landgenoten. Geen kakkerlakken in ons bed in Nijmegen. Ook zijn hier geen aapjes die met je spullen er vandoor gaan. Geen angst meer voor tasjesdieven in de straten. Geen diarree meer!

Maar ook niet meer snorkelen boven koraal met alle kleuren van de regenboog. Niet meer zwemmen met walvishaaien. Geen vulkanen meer om te beklimmen. Voorlopig ook niet meer op het dak van een te volle bus uitwaaien. Niet meer ’s nachts wakker worden in een woestijn onder een dak van duizenden en duizenden sterren. Niet meer elke dag uit eten voor de zelfde prijs als een euroshopper maaltje.

Een cliché is op zijn plaats: “aan al het moois komt een einde”. Zo ook aan onze prachtige reis. We hebben genoten. De Filippijnen was weer heerlijk. De mensen daar zijn fantastisch en er is zoveel moois te zien. De terugreis per trein is een aanrader. China heeft bewezen dat het zoveel meer te bieden heeft dan de chinese muur en het teracotta leger alleen. Mongolië is ook een land dat een bezoekje waard is. De Gobi woestijn is overweldigend en de graslanden met al hun dieren zijn al even prachtig. De Russchische treinen gaan langzaam maar ontspannend binnen vier dagen van Mongolië naar Moskou. Neem een boekje mee, maak een praatje met medereizigers of kijk uit het raam en de dagen vliegen voorbij. Voor je het weet ben je weer terug in ons kikkerlandje.

Nog een paar weekjes vakantie voor Jelte en de lessen op het Kandinksy beginnen weer. Maria legt de laatste hand aan de scriptie en hoopt ook per september klaar te zijn. Dan wordt het solliciteren voor Maria! Best spannend. Maar wat er ook gaat gebeuren met ons, deze reis is een ervaring die niemand ons meer afneemt.

Voorlopig wonen we gewoon weer in Nijmegen. Het huis is keurig achter gelaten door de onderhuurders. De persoonlijke spulletjes hebben hun oude plekje weer gevonden en de oude telefoonnummers doen het weer. Het is net of we nooit weg zijn geweest. Maar wij weten wel beter!

Met vriendelijke groet uit Nijmegen,
Jelte en Maria

Lees meer...

Van Hongkong naar Ulan baator

vanuit een zonnig Mongolië bij deze een update van onze avonturen :D We zijn weer buiten de invloedssfeer van de Chinese regering dus kunnen we weer op ons blog. Deze keer weer een fotoserie. Kijk en huiver:

Ons laatste vliegtuig bracht ons van het crappy Manila naar het superdeluxe Hongkong. Hongkong is een prachtige compacte stad met 7 miljoen mensen. Je zult het haast niet geloven maar 80% van Hongkong bestaat uit natuur! En overal mooie parken en zelfs dierentuinen. Op de volgende foto zie je de skyline van Hongkong.

Vanuit Hongkong reisden we soepeltjes China in, waar ons een paar tegenvallers stonden te wachten. Onze geplande fietsvakantie werd vroegtijdig gestaakt door een onverwacht snelle aftakeling van de fietsen. Een andere tegenvaller was het eten, op onderstaande foto ons eerste maaltje in China!

Per trein en bus zijn we langzaam China doorgereisd, onderweg werden we uitgebreid aangegaapt en gefotografeerd door de Chinezen. Chinezen zijn vies, ze roggelen, neuspeuteren en spugen er op los, ook rotzooi wordt overal maar neergegooid. Dat was wel even wennen. Toch hebben we onderweg veel prachtige plekken gevonden!

Op onderstaande foto’s zie je de Li River bij Yangshuo, de rijstterrassen van Longsheng, de langste kabelbaan ter wereld in Zhangjiajie en de rotsen in Wulingyuan.

Een ander hoogtepuntje was de Chinese muur. We besloten om op eigen houtje op zoek te gaan naar een verlaten stukje muur en dat is gelukt!

Vanuit China reisden we met regionale bussen Mongolië in, waar het wijdse landschap ons tegemoet kwam. Wat veel ruimte voor zo weinig mensen! Mongolië is een reusachtig land met 2.5 miljoen mensen en 16 miljoen paarden! Omdat Mongolië geen wegen en openbaar vervoer heeft, is het moeilijk om in je ééntje rond te reizen. Daarom huurden wij voor 2 weken een russische jeep met Mongoolse chauffeur. Samen met 3 andere reizigers hebben we de Gobi woestijn en de graslanden in het westen van Mongolië bezocht. Elke nacht sliepen we bij een nomadenfamilie in een yurt (witte ronde tent). We aten met de nomadenfamilie en leefden net als hen in de natuur, zonder douche en toilet. In het begin voelde het wat vies, maar na een paar dagen waren we er al aan gewend. Het is heel interessant hoe nomaden alles gebruiken wat de natuur te bieden heeft. Voor ons was het een prachtige ervaring. We vragen ons alleen af hoe aangenaam het leven in de winter is, als de temperatuur in Mongolië daalt tot -40 graden.

De volgende foto’s geven een indruk van de Gobi woestijn en de graslanden.

Hier zie je jelte voor de ger of yurt waar we in sliepen de eerste nacht van de tour. Als je goed kijkt zie je ook de gastvrouw.

Op dit moment zitten we in Ulan Baator de laatste dingetjes te regelen voor onze terugreis. Op 20 juli vertrekt de trein naar Moskou, waar wij dan op 24 juli aan komen en bij (alombekend) Anastasia gaan logeren :D Tot zover het verhaal. Voor jullie een hele fijne zomervakantie gewenst en over een paar weken weer tot ziens!

groetjes jelte en maria

Lees meer...

Terug van weggeweest

Door de Chinese censuur op google, hotmail, facebook, flickr en blogspot waren wij helaas niet in staat om de afgelopen weken een bericht online te zetten! Morgen gaan we voor 2 weken de Gobi woestijn en Mongoolse steppes in. Over 2 weken zullen we dan ook een all inclusive verslag plaatsen van onze avonturen in Hongkong, China en Mongolie!
groetjes vanuit Ulan Baator, J en M
Lees meer...

Zoals een enthousiast fotograaf ooit zei zeggen beelden meer dan duizend woorden. Dat klopt, maar een uitleg bij wat je ziet is soms ook wel leuk. Bij deze dus een selectie van onze honderden foto's met een uitleg wat je ziet.

Hier zie je het afscheid in San Fernando La Union. Zoals vaak gaat alles hier zeer officieel. Zo ook ons afscheid. We zijn er maar een paar week geweest maar dat was aan het afscheid niet te merken. Een heel programma met aansluitend borrel werd voor ons georganiseerd. We weten nog steeds niet of het hun om onze speach of de borrel te doen was....

Een kindje werd gedoopt. Reden voor een groot feest. Als blanke buitenlanders worden we in dit land als VIP's behandeld. Zo ook hier. Eten in overvloed en brandy tot we geen pap meer konden zeggen. Voor in de zaal zagen we de herkomst van al dat lekker eten. Pontificaal op tafel staarden deze twee schatjes ons feestmaal aan...

De volgende avond waren we te gast bij een miss verkiezing. In dit geval ging het om de kleine meisjes. Wederom kregen we een VIP plek en Maria werd gevraagd om een award uit te reiken aan het meisje die het mooist was in avondjurk. Let ook even op de uber toeristische outfit van Maria die dit graag even iets eerder had gehoord. De puppies van onze host John hadden net nog even op haar broek gepoept voordat we naar de missverkiezing gingen. Maar dat is waarschijnlijk vanaf dit standpunt net niet te zien....

Zomaar een familie blije Filipino's. Bij een waterval kwamen we deze familie tegen. We hebben wel 10 keer moeten poseren voor foto's. Ze vonden het fantastisch dat we er waren. We konden mee eten en kregen veel alcohol. Op deze foto zie je dat de Filipino's ook wel van een drankje houden. Wat een hartelijkheid...

Mt Mayon vanuit het vliegtuig. Nu is pas goed te zien hoe groot de vulkaan is. Het duurt echt even voordat je hoger bent dan de top.

Verassing! De bus is stuk. Of toch niet? waarom staan we dan al een half uur stil? Oh hij is toch stuk! Dus we moeten overstappen? Lekkere communicatie zeg! Dan maar overstappen op de krakkemikkige jeepney. Na een half uur was alle rijst, bananen en hanen overgeladen. Maar de Jeepney is veel kleinder dan de bus. Dan maar met de helft van de mensen op het dak. Ging prima totdat de jeepney ook een lekke band kreeg.. Weer een halfuur wachten...

Een mooie zonsondergang op het mooie Palawan. Als je nog eens naar een paradijsje wilt dan is Palawan een goeie aanrader.

Hier hangt Maria in een hangmatje op een verlaten strandje. Vlak na dit shot probeerde Jelte er ook in te klimmen. Maar de boom trok dit niet en de halve boom knakte met veel lawaai af en denderde met Nederlanders en al het water in. Ecotoerisme pur sang!

Hier zie je zomaar een foto van Palawan. Het is schitterend. In het water zie je koraal en een diepe afgrond. Hier zagen we twee zeeschildpadden tussen de duizenden vissen.

Dit bootje heeft ons de hele dag rond gevaren. Het is het mooiste gebied dat we ooit bezocht hebben. Zo ziet het er boven water uit en straks zie je hoe het onder water uit ziet. Op de heenreis werden trouwens 5 tonijnen gevangen die we goed konden gebruiken voor de lunch. Heerlijk vers na 20 minuten op de grill!

Deze vissen hebben we heel vaak gezien. Deze foto is genomen door een van de mensen die met ons mee gingen op de boot. Ze hadden een onderwaterhuis voor hun camera. Het koraal op Palawan is echter niet zo mooi als op andere plekken die we bezocht hebben. In het verleden werd er veel gebruik gemaakt van dynamiet om te vissen. De explosies zorgden ervoor dat de vissen dood gingen en gingen drijven. Maar het koraal werd er bijna onherstelbaar door beschadigd. Gelukkig komt het koraal op sommige plekken langzaam terug maar het duurt jaren voordat het zich volledig herstelt. Het koraal is dus niet optimaal op Palawan maar het aantal vissen en de helderheid van het water is voor ons nog onovertroffen!

Nemo is echt niet zo moeilijk te vinden als dat ze wel eens beweren. Hier zie je pa voor de amanomy, anamony, ananamony. (Koos begrijpt dit grapje)

Gerhard de Gekko. Gerhard woont bij ons in de kamer. Het is een held. Zo lang Gerhard er is hoeven we nooit meer bang te zijn voor muggen en kakkerlakken. Gekko's komen in twee soorten. De kleine eten muggen en lopen op het plafond. De grote zoals deze (plusminus 25 cm) lopen vooral op de muur. Je hoort ze vaker dan dat je ze ziet. Vooral 's nachts "Geko! Geko!" Dan weet je dat Gerhard in de buurt is.

In Nederland zie je wel eens een volle bus voorbij rijden. In de Filipijnen bestaan volle bussen niet. Er kan altijd nog een bij. Let ook even op de twee geitjes. Deze foto is door Jelte genomen die ook op een bus zat te braden in de zon. Daar waren geen geitjes, maar wel een haan die iedereen uit de slaap hield.

Dat was het voor nu. Nog even op de Filipijnen en dan begint de grote terugreis. Eerst naar Hongkong en dan door heel China richting Mongolië. Daar een paar weken en dan door Rusland richting Europa. We hopen dat we alle visa en treintickets zonder al te veel moeite kunnen krijgen. Wordt vervolgd!

Lees meer...

De Filippijnen; een tragische geschiedenis.

De Fillipijnen is een van de armste landen in Zuid-oost Azië. Waar andere landen in de regio het goed doen zoals Maleisie en Singapore blijft de Filippijnen een waar ontwikkelingsland. Zoals altijd ligt veel van de verklaring in de geschiedenis. De Filippijnen heeft een roerige geschiedenis van kolonialisatie en corruptie. Het land is een ontwikkelingsland en dat wil zeggen dat het land in ontwikkeling is. De geschiedenis leeft nog steeds voort. De verkiezingen van afgelopen week is nog heel erg duidelijk in de geschiedenis te plaatsen. Hier volgt een lang overzicht van de geschiedenis en een stuk over hoe het land er volgens onze observaties nu bij ligt. Hou je vast:

Al in het jaar 1521 zette de portugees Ferdinand Magellan namens Spanje als eerste europeaan een voetstap op een van de eilanden. Na veel veldslagen met de lokale bevolking heeft hij zelf het loodje moeten leggen maar de Spanjaarden bleven expedities sturen om grip te krijgen op de eilanden. Snel werden de eilanden door de Spanjaarden overmeesterd. De eilandengroep kreeg de huidige naam van naar koning Filips II. Nadat de Spanjaarden in eigen land met veel moeite de islamitische Moren hadden verdreven stuitten ze in het zuiden van de eilandengroep opnieuw op islamitische weerstand. Het zuidelijkste puntje van Mindanao hebben ze nooit kunnen veroveren en tot op de dag van vandaag is dat merkbaar. De moslim meerderheid in deze regio wil een zelfstandige staat en willen niet onder de katholieke Filippijnen behoren.

In de rest van het land regeerden de Spanjaarden wel met harde hand maar brachten ook veel goeds. Ze hebben scholen kerken en huizen gebouwd en ondertussen bekeerden ze de locale bevolking tot Christen. In de 18e eeuw ging het minder goed met spanje. Ze hadden ruzie met iedereen en zaten krap bij kas. De Nederlanders in het gebied hebben geprobeerd om Manilla te veroveren maar tevergeefs. De Engelsen is het wel gelukt en Manilla is voor slechts twee jaar Brits geweest. Daarna veroverden de Spanjaarden samen met de Filipino’s de hoofdstad opnieuw. De Spaanse grip op de Filippijnse bevolking die na het stuivertje wisselen de koloniale overheersing nu echt zat waren nam af wat zich uitte in veel opstand en geweld. Het Filippijnse verzet slaagde er echter niet in om de Spaanse overheersers te verjagen.

Ondertussen hadden de Spanjaarden in de andere oceaan ruzie gekregen met de VS om Cuba, wat ook een kolonie was van Spanje. Dit escalleerde in een oorlog tussen Spanje en de VS die begon in 1898. De Filippijnen werd als onderdeel van Spanje ook onderdeel van het conflict. In hetzelfde jaar versloeg de VS de Spaanse vloot in de baai van Manilla. Gesteund door de Filippino’s versloegen de Amerikaanse grondtroepen de Spanjaarden op de eilanden. De lokale bevolking zag dit als een bevrijding maar in de vredesonderhandelingen tussen Spanje en de VS werd besloten dat de Filippijnen vanaf dat moment onder de VS zou vallen. De Filippino’s hadden hadden hier niets over te zeggen en hadden wederom een nieuwe kolonisator. De VS en de Filippino’s raakten al snel slaags en in tussen 1900 en 1902 was er een bloedige oorlog die 220.000 Filipino’s het leven heeft gekost. De VS zegevierde natuurlijk en gebruikten het land voor eigen economische en politieke belangen. Grondstoffen werden uit de grond gehaald en de Filippijnse vrouwen werden gebruikt voor een grootschalige prostitutie. Pas nadat de meeste waardevolle grondstoffen richting de VS was verscheept werd er vanaf 1935 gesproken over gefaseerde onafhankelijkheid.

Alle hoop op die onafhankelijkheid werd snel vergeten toen in 1941 de Japanners Pearl Harbor aan vielen. Op dat zelfde moment vielen Japanners namelijk ook het Amerikaanse leger op de Filippijnen aan. De lokale bevoling en de Amerikaanse militairen werden net als in Pearl Harbour verrast door de Japanse aanval. Met bombardementen en veel grondtroepen werd ook de hoofdstad Manilla vervoverd door de Japanners. De 10.000 Amerikaans strijders die niet gevlucht waren en 66.000 Filipino’s werden in Luzon door de Japanners gevangen genomen. Ze moesten 120 kilometer door de tropische hitte lopen naar San Fernando, de stad waar wij drie weken hebben gewoond. 20.000 overleefden deze weg niet en nog eens 25.000 werden in de gevangenis vermoord. Elk jaar op 6 april wordt de “Bataan Death March” in San Fernando herdacht.

In 1944 kwamen de Amerikanen terug op de eilanden om de Japanners te verdrijven. Dat is uiteindelijk gelukt maar in de hele oorlog hebben 1,1 miljoen Filipino’s het loodje moeten leggen.

Na de oorlog werd de politieke kaart op de hele wereld opnieuw ingekleurd en de Filippijnen was voor het eerst onafhankelijk. Maar het land lag volledig in puin. 75% van alle scholen en universiteiten waren verwoest. Het land moest volledig opnieuw worden opgebouwd. De regering ging leningen aan tegen veel te hoge rentes zonder dat ze goed wisten hoe een land te regeren. Het geld werd niet goed besteed en bleef hangen bij de elite. De bewoners van het platteland leefden in armoede en dat voedde communistische gevoelens. De New Peoples Army werd in 1969 opgericht. Deze beweging probeerde met geweld de elite te verjagen en een communistisch land van de Filippijnen te maken. Nu zat het land dus met communistische rebellen door het hele land en in het zuiden streden de moslims ook nog steeds voor een onafhankelijke staat. De machthebber Marcos riep om die reden in 1972 de staat van beleg af. Hij greep met harde hand in. Maar Marcos gebruikte de rebellen als een excuus om zelf aan de macht te blijven en zijn macht met geweld te vergroten. In de staat van beleg wist hij zich tegen de grondwet in een derde termijn te geven. Dit leidde tot veel protest. Naar schatting 50.000 tegenstanders van Marcos verdwenen, werden gevangen genomen of vermoord. Het land ging op slot voor buitenlanders en de media werd gecensureerd. De dictator Marcos bleef aan de macht met steun van de VS die de luchtbasis in het land goed konden gebruiken als uitvalsbasis voor de Vietnam oorlog. De Filippijnse bevolking ging gebukt onder een regime dat deed herinneren aan de Japanse overheersing. Pas in 1986 nadat het leger zich naast de bevoling had geschaard werd Marcos van de troon gestoten en op het laatste moment door de VS naar Hawaï gehaald waar hij in 1989 in ballingschap overleed. In het huis van Marcus en zijn vrouw Imelda vonden ze allerlei rijkdommen waaronder duizenden paar schoenen van Imelda. Marcus en Imelda bleken miljoenen uit de schatkist voor eigen gewin te hebben gebruikt.

Sindsdien is de politieke situatie van het land nooit echt goed geweest. De vriendjespolitiek heeft ervoor gezorgd dat slechts een klein aantal families de stokjes aan elkaar hebben overgedragen. Keer op keer kom je dezelfde naam tegen in de politiek. In San Fernando is het de Familie Ortga en zijn vriendjes die zichzelf de beste posities toeschuiven. In de nationale politiek is het niet anders. Vandaag is bekend geworden wie de Nationale verkiezingen heeft gewonnen. Dat is Aquino. De naam Aquino kom je veel vaker tegen in de geschiedenis. Zijn vader was de enige tegenstander van Marcos en is in 1983 vermoord op het vliegveld van Manilla. De moeder van Aquino was de eerste die Marcus opvolgde maar ook haar naam werd in verband gebracht met corruptie. Het feit dat er slechts een klein aantal families de dienst uit maken lijkt in verband te staan met de koloniale overheersing in het verleden. Zowel Spanje als de VS verdeelden de politieke posities onder goedgezinde families om zo de schijn op te wekken van behoorlijk en eerlijk bestuur. Die familie cultuur heerst blijkbaar nogsteeds in de politiek.

Nu zit het land nog steeds diep in de problemen. Het vertrouwen in de overheid is laag en bij gebrek aan alles wat op een verzorgingsstaat lijkt hebben de meeste families een stuk of acht kinderen. Zo hebben ze een zekerheid dat ze worden verzorgd als ze oud zijn. Maar de bevolkingsgroei drukt hard op de economie, de natuur en de voedselzekerheid. Elke 35 jaar verdubbelt de bevolking.

20% van het overheidsbudget gaat naar de rente over openstaande schulden die in het verleden door corrupte regimes zijn opgebouwd. Dat is meer dan gezondheidszorg en onderwijs samen. Van de overige 80% lijkt de gewone man weinig te profiteren. Communisten zijn nog steed actief en lijken veel aanhang te vinden onder de bevolking hoewel niemand daar openlijk voor uit durft te komen. (Overigens, de leider en oprichter van de verboden New Peoples Army zit al jaren als politiek vluchteling in Nederland) In het zuiden rommelt het nogsteeds. De moslim meerderheid voelt zich daar onderdrukt door Manilla en ze claimen daar terrecht dat ze al 400 jaar niet hebben gebogen voor wat voor overheerser dan ook. Ze zien in de katholieken uit het noorden dezelfde rivaal als de Jappanners, Spanjaarden en Amerikanen.

Je ziet in veel dingen nog de geschiedenis terug in de mensen Gelatenheid is hier een goed voorbeeld van. Ze lijken laten alles over zich heen komen. Nooit zal een filippino eens met de vuist op tafel slaan. De boot vertrekt pas over 8 uur en niemand weet waarom? Een Filippino zal nooit verhaal gaan halen. Ze doen hun ogen dicht en wachten tot iemand hen wakker maakt om te vertellen dat de boot vertrekt.

Het tweede waaraan we de geschiedenis nog in het karakter van de Filipino’s herkennen is hun onderdanigheid. Of het nu gaat om blanke buitenlanders, hun politieke leiders of de here God, alles wordt tot in extreme mate de hemel in geprezen. Dat heeft ons al behoorlijke genante momenten opgeleverd. Het werd ons niet in dank afgenomen dat we de geweldige gouverneur van San Fernando waren vergeten in onze afscheidsspeach na ons bezoek aan San Fernando. We hebben die beste man zelfs nooit ontmoet!

“The problem of our country is reconciliation, forgiveness and forgetness” Aldus een TV commentator na de FIlippijnse verkiezingen deze week. Het is ongelofelijk maar Imelda Marcus, de vrouw van de dictator Marcus is op 80-jarige leeftijd namelijk opnieuw verkozen voor een hoge politieke functie. (en haar dochter trouwens ook) Dat belooft weer een mooie politieke soap te worden tussen haar en de nieuwe president Aquino wiens vader immers door het regime van meneer Marcus om het leven is gebracht.

Het lijkt allemaal een triest verhaal maar de Filippino’s zijn er niet minder gelukkig onder. Volgens een onderzoek uit 2005 behoren de Filippino’s zelfs tot één van de gelukkigste volken op de planeet. En hoewel de Filippino’s zich daar niet in zullen herkennen geloven wij het direct. We hebben zo ontzettend veel blije mensen ontmoet. In Nederland kom je af en toe een echte grappenmaker tegen. Hier kom je even vaak iemand tegen die dat niet is. Toen vorig jaar heel Manila blank stond na twee tyfonen kwamen veel buitenlandse cameraploegen naar de stad. Ze schijnen alle mensen die lachend en zwaaiend op de achtergrond stonden moeten vragen om iets minder vrolijk te doen. Er was immers een ramp gebeurd en lachende mensen passen niet echt in het plaatje. Maar zo zijn de mensen hier. Ze lachen om hun eigen situatie en maken er het beste van. Het is inspirerend om te zien hoe ze hier met hun problemen omgaan. Het plaatst de problemen die we in het westen ervaren in een heel ander daglicht. Geen Filippino vraagt zich af of de kleur van de bank wel past bij de kleur van de gordijnen. Dat soort problemen kennen we alleen in het rijke westen. Dat realiseer je je elke keer weer als je op reis bent. En dat zijn gezonde levenslessen. Een halfjaartje het westerse leven loslaten? Een aanrader voor iedereen!

Jelte

Lees meer...

Het is een tijdje stil geweest van onze zijde. Geen nieuws is goed nieuws zullen we maar zeggen. Toch hebben we onze belevenissen weer op papier gezet en op de blog gepost. Zie hieronder. Meer volgt!

Het project in San Fernando hebben we afgesloten. Het was jammer om daar weg te gaan want het was fantastisch. Het wonen bij een Filipino in huis maakt het echt goed mogelijk om het Filippijnse leven mee te maken. Maar dat bezoek zit er dus op en vorige week hebben we 10 uur in de bus gezeten op weg naar Legazpi in Zuid-Luzon. Hier staat de meest perfecte vulkaan van de wereld: Mt Mayon. Geen enkele andere vulkaan in de wereld heeft zo'n perfecte kegelvorm als deze. Met 2.5 km hoogte torent hij overal boven het landschap uit. Afgelopen kerst moesten de omwonenden nog evacueren vanwege dreigend eruptiegevaar, maar een grote explosie bleef achterwege. De vulkaan spuwde wel veel lava uit en het topje is iets ingezakt. Helaas sinds een half jaar dus iets minder perfect maar niet minder indrukwekkend. De camera voor de vliegerfoto is in het water gevallen de eerste week dat we in de Filippijnen waren. Nu met een nieuwe tweedehandse (van de Filippijnse marktplaats) weer klaar voor actie. Zie de foto van Mt. Mayon in de rijstterassen.

Spannender was het zwemmen met de walvishaaien in Donsol. ’s Ochtends vroeg vertrokken we met een bootje de zee op, op zoek naar walvishaaien. Zodra de Filippijnse ‘spotter’ een walvis zag, sprongen wij de zee in en snorkelden er als gekken op af. Daarna probeerden we de walvis bij te houden door er boven of naast te zwemmen. Het was prachtig! We hebben in totaal 7 walvishaaien gezien, de grootste was 10 meter en daar hebben we heel lang mee gezwommen. De walvishaaien trekken zich helemaal niets van ons aan en je kunt er heel dichtbij komen. Alleen oppassen dat je niet in de grote bek verdwijnt (die staat wijd open om kril te vangen) of een mep krijgt van de staart (die is ruim 2x zo groot als wij). Het was een hele mooie en bijzondere ervaring. De foto die je hier ziet geeft een indruk van de beesten. Helaas is deze niet door ons zelf gemaakt. Gewoon van google geplukt.

Vandaag zijn verkiezingen in de Filippijnen. Het is de eerste keer dat het elektronisch gaat en het hele land kijkt met spanning naar de televisie. Iedereen is vrij op deze dag. Dat moet ook wel want je staat 2 tot 4 uur in de rij om te stemmen. We zijn benieuwd hoe deze verkiezingen verder gaan verlopen. Wel zijn we blij dat het zo ver is. We zijn de verkiezingscampagnes zo langzamerhand best zat. Regelmatig worden we 's ochtends gewekt door campagneliedjes uit luidsprekers op auto's. Het hele land is verzonken in de verkiezingsposters. Er moeten er miljoenen zijn gedrukt en ze hangen echt overal. Zelfs de meest idyllische landschappen worden er door verpest. Hopelijk zullen de Filipino's morgen beginnen met het schoonmaken van het hele land. Maar eerlijk gezegd hebben we daar niet veel vertrouwen in. Evenmin als in het elektronisch stemmen in dit land maar daar gaan we gelukkig niet over.....

Dat was weer onze update, tot de volgende keer!

groetjes Jelte en Maria

Lees meer...

San Fernando City

Sinds 6 april wonen Jelte en ik in huis bij John Anthony in San Fernando City. John is een praatgrage kerel met veel geld en vriendinnen. Hij is 39 jaar en werkt bij de milieupolitie. Nu woont hij tijdelijk alleen (met 8 honden), omdat zijn vrouw al een paar jaar in Dubai werkt en zijn kinderen een maand bij opa en oma logeren.

Genoeg lege kamers dus, om ons en een Fransman onderdak te bieden. Voor 1 euro per dag geeft hij ons niet alleen een bed, maar kookt hij ook nog voor ons! En we wonen aan zee J

De eerste avond was erg gezellig. We aten rijst met varkensvlees, en vis in kokosmelk. Na het eten kregen we veel bier en balut; een gekookt ei met kuiken erin. Hierna gingen we naar een feest, dat de wake van de overleden buurman bleek te zijn. Met een groep van zo’n 50 mensen zaten we bier te drinken naast het lijk van de buurman in een kist. Filippinos bezorgen een overledene de laatste eer door hem een week lang allemaal gezellige avondjes met vrienden en familie aan te bieden. Heel apart. De wake was heel gezellig en hier aten we puppy.

De dagen erna waren minder leuk. Jelte en ik wisselden elkaar constant af op de wc. En als we niet op de wc zaten, lagen we ziek op bed. Ook hadden we veel moeite met eten en zijn we allebei behoorlijk afgevallen. John voelde zich heel erg schuldig en bleef ons maar verzorgen.

Deze week gaat het gelukkig weer beter. Jelte en ik zitten elke dag op het Provinciehuis te werken. We hebben ons eigen bureau gekregen in het Office of the Provincial Agriculturist. Jelte heeft er een dagtaak aan om alle proefwerken die binnenstromen na te kijken. Ik ben druk met veldwerk en aan mn scriptie schrijven. Hier in San Fernando hebben ze ecosan geintroduceerd in de stad; alle poep en plas van 1 woonwijk wordt door de gemeente verzameld en hergebruikt. Het is een ontwikkelingsland, dus hier moet natuurlijk weer van alles misgaan, heel interessant allemaal..

Maar het is nu zeven uur en de oesters zijn bijna klaar, dus ik ga eens naar beneden :D

Groetjes aan Nederland!

Jelte en Maria

Lees meer...

Manila

Daar zit ik dan. In het centrum van de hoofdstad Manila. Een stad met 11 miljoen inwoners waarvan velen onder de armoede grens leven. Als ik uit het raam voor me kijk dan zie ik twee werelden. Kijk ik naar beneden dan zie ik het leven op de straat. Mensen hangen wat, slapen wat, bedelen wat. Venters proberen van alles te verkopen. Zonnebrillen, nep-rolexen, gitaren en biljartkeus. Zit hier al een paar uur naar buiten te staren maar heb nog geen enkele transactie bij wat voor venter dan ook gespot. Maar schijnbaar hebben de venters er wel vertrouwen in want we hoeven maar een stap buiten de deur te zetten en met hetzelfde enthousiasme als de vorige drie keer komt de gitaarman weer op ons af. “Nee sorry ook vandaag hoeven we geen gitaar”. Er rijden Jeepneys voorbij met het lawaai van een staaljager. Men wordt er niet wakker van.

Met een zekere regelmaat komt er een dikke, oude blanke man voorbij met aan zijn hand een jonge, knappe Filipina. Die vallen bij bosjes voor blanke mannen. Niet omdat die zo ontzettend veel leuker zijn dan de Filipijnse mannen maar natuurlijk om hun geld. Veel filipina’s proberen via zo’n knakker aan de armoede te ontsnappen. Het is een triest gezicht. Al die blanke kerels kunnen in hun land natuurlijk geen vrouw vinden. Niet zo gek ook, we hebben een paar van die oude kerels gesproken en ze zijn allemaal niet van de meest charmante lieden. Het zijn nogal van die zelfingenomen types die zomaar een half uur lullen zonder ook maar een vraag te stellen wat wij hier komen doen. Volgens mij zijn het ook nog allemaal alcoholisten. Maar generaliseren mag niet dus maken we vaak een praatje voordat ons vooroordeel weer wordt bevestigd.

Kijk ik naar boven dan zie ik de andere wereld. Ik zie hoge wolkenkrabbers, reclame van McDonalds en de Starbucks. Boven op die flat daar links wuiven palmbomen in de wind. Ik kan het hier vandaan niet zien maar ik verwacht dat er een mooi zwembadje tussen die palmbomen ligt verstopt. De shoppingmall waar we in twee dagen al drie keer zijn geweest is net niet zichtbaar vanaf hier. De armoede van de straat staat in schril contrast met de luxe en weelde binnen de mall. Alles wat je in Nederland kunt kopen kun je daar vinden. En alle viezigheid, stank en hitte die je hier benden op straat vindt, vind je niet binnen die mall. Daar glimt alles en ruikt het naar bloemetjes of lekker eten. De aircon verschaft een behagelijk klimaat en overal is gratis Wifi. De armoede en de rijdom in Manila liggen ontzettend dicht bij elkaar.

Kijk ik recht voor me uit dan zie ik nog een wereld. Op mijn laptopscherm zie ik tientallen proefwerken van mijn leerlingen in Lelystad die nog op mijn commentaar liggen te wachten. Er kruipt een mier over het scherm van mijn laptop en een kakkerlak over mijn teen. Ik ben duidelijk in een ontwikkelingsland. Genoeg geluld, maar weer aan de slag. Proefwerken nakijken!

Jelte

Lees meer...

Update 1 april.

Met ons gaat het goed! We hebben het veldwerk in Bayawan afgerond en zijn afgereisd naar Bohol. Bij deze een update van de laatste weken, vanuit een regenachtig Tagbilaran.

Het onderzoek.
Het onderzoek in Bayawan is goed verlopen. Na veel interviews en gesprekken met ecosantoilet-gebruikers, kunnen we stellen dat ecosan een goed sanitatie systeem is voor rurale gebieden waar water schaars is. Als het systeem geïntroduceerd wordt in een stedelijk gebied, of een gebied waar genoeg water is, gebruiken mensen het ecosan toilet niet meer. Dan geven ze de voorkeur aan een luxer systeem. Ook hebben we de werking van een biologische waterzuivering in Bayawan bestudeerd (helofytenfilter), dit systeem reinigt het afvalwater van 700 huishoudens, dat anders direct de zee in zou lopen. Waterzuivering is heel zeldzaam in de Filippijnen, slechts 1% van de 1500 steden hier heeft waterzuivering. Een biologische waterzuivering zou overal kunnen werken, het enige nadeel is dat het veel ruimte inneemt. En ook al is het een supergoedkoop systeem met weinig onderhoud en electriciteitsverbruik, het is nog altijd duurder dan de boel rechtstreeks in zee te lozen.

Camiguin
Vanuit Bayawan zijn we vertrokken naar Camiguin, dit is een klein eilandje met 8 vulkanen in het zuiden van de Filippijnen. Op de heenreis sprongen er regelmatig dolfijnen om de boot heen, heel mooi! (De terugreis was minder mooi, storm en de ferry had 9 uur vertraging, maar daar zullen we verder maar niet over uitwijden.)
Op Camiguin hebben we genoten van de watervallen, vulkanen en de hot springs. We hebben een bezoekje gebracht aan het vulkanisch instituut, dat alle rook en trillingen van de vulkanen nauwkeurig in de gaten houdt en registreert. Heel interessant om te zien hoe dat in de praktijk in zn werk gaat.
Ook hebben we een tijdje vertoefd in amusementshal ‘the lucky cockpit’. Hier worden elke zondagmiddag urenlang hanengevechten gehouden. Twee hanen krijgen mesjes aan de poten gebonden en worden opgehitst, zodat ze vechten en elkaar afmaken. Zo’n 200 mannen zetten dan geld in op de linker- of rechterhaan. De meeste gevechten zijn in 1 minuut al beslist, maar sommige gevechten duren wel tien minuten en doen wat denken aan dierenmishandeling. Na een half uurtje hebben we ‘the lucky cockpit’ dan ook maar weer verlaten.

Bohol
Op dit moment zijn we in Bohol, het eiland dat bekend staat om de ‘chocolate hills’. Gisteren zijn we op een huurbrommer door de stromende regen, over een bumpy road naar deze heuvels gereden. De heenreis ging nogal moeizaam, maar overal waar we voor de regen gingen schuilen, werden we als filmsterren onthaald en uitgebreid gefotografeerd. De chocolate hills zijn iets bijzonders, de foto's volgen nog.
Morgen vliegen we naar het noorden van de Filippijnen. In San Fernando City is dan het tweede sanitatie project dat we gaan bezoeken. Naast 200 ecosan toiletten hebben ze ook projecten op het gebied van afvalverwerking en recycling. We zullen zien!

Hartelijke groetjes vanuit de Filippijnen,
Jelte en Maria

Lees meer...

Dansen op een vulkaan

Mt Talinis is de één na hoogste vulkaan van het eiland Negros. Als echte geograaf natuurlijk erg de moeite waard om die te beklimmen. Na wat zoekwerk op internet bleek het inderdaad mogelijk om met een gids de berg te beklimmen.

Het beklimmen van de berg kwam te sprake toen we met een busje van de gemeente de ecosan toiletten gingen bezoeken. De Chauffeur Dodo had al jaren het plan om Mt. Talinis te beklimmen maar hij kon nooit een metgezel of de financiën vinden. Ook ik had al gezien dat er twee vulkanen op het eiland zijn en zou dolgraag één beklimmen. Eén en één is twee en zo hadden we het plan gesmeden om in het weekend de vulkaan te beklimmen. Dodo zou een brommertje en de gids regelen en ik zou die gids betalen.

Om 4 uur in de ochtend vertrokken we naar de voet van de vulkaan, zo’n 2,5 uur brommeren vanaf Bayawan. De vulkaan was al van veraf te zien. Met bijna 2000 meter boven zeeniveau een kolos met twee pieken.

De klim van Mt Talinis bestaat uit twee etappes. Het eerste rustpunt was bij een oude krater die nu te herkennen is aan een ondiep meertje. Mt Talinis is al honderden jaren niet meer actief dus het kratermeer was al bijna helemaal gevuld met sedimenten en plantenresten. De wildernis om het meertje heen was een prachtig schouwspel maar die zelfde wildernis was wel de route naar de top van de vulkaan. Wat een helse tocht. Over omgevallen bomen of tussen wortels van andere bomen door. Langs meters diepe afgronden of op kruipend door de kleinste gaatjes. Alles moest uit de kast om de top te bereiken. De backpack met tent, eten en zo’n vier liter water was een extra moeilijheid. Maar op de rand van de grootste krater was het uitzicht werkelijk prachtig.

Het zwaarste gedeelte van de tocht was vanaf de rand van de krater naar het dieper gelegen krater meer. Meer glijdend en vallend dan lopend hebben we het toch gehaald. Om drie uur waren we op de plek van bestemming, slechts een paar uurtjes voor de duisternis in zou invallenl. Gelukkig waren er honderden vuurvliegjes en duizenden sterren om ons toch nog van licht te voorzien.

Met elke 100 meter dat je van zeeniveau stijgt daalt de temperatuur 0,6 graden, zo luidt de vuistregel. De vulkaan is bijna 2000 meter hoog dus is het al een slordige 12 graden kouder dan in Bayawan aan de kust. Heerlijk overdag maar de nacht was echt vreselijk koud. Dodo had nog nooit zo’n kou meegemaakt. Toen ik om 5 uur mijn tent uit kroop was de bewolking diep gezakt in de krater en was de rand niet eens te zien. Tijd voor een ochtenddansje was er nog maar net want bij het eerste ochtendlicht vertrokken we weer. Door de wolken heen naar de rand en vanaf daar weer glijdend en rollend naar beneden.

Voor ik het wist waren we weer terug bij de brommer. Net als mijn kleren en mijn backpack was ik helemaal kapot. De beklimming van Mt Talinis: geen aanrader voor ongetrainde mensen. Voor de mensen die dat wel zijn en die een tikkeltje gestoord zijn vormt het echter een onvergetelijke ervaring. Volgende halte: Mt Pinatubo.

Jelte

Lees meer...